Hi, mijn naam is Robert van der Borg. Ik woon samen met mijn vriendin, haar twee kinderen en verschillende huisdieren (waaronder onze kat ‘Snoepie’, die hier op de foto naast mij loopt) aan de rand van Etten-Leur. Van huis uit werk ik als fotograaf, dj en schrijver. Daarnaast werk ik regelmatig als gastheer met een Tuc-Tuc Photo Booth en monteer / demonteer ik podia, dansvloeren, licht & geluid voor uiteenlopende evenementen. Als hobby onderhoud ik een moestuin, lees ik graag boeken en maak ik aardig wat kilometers met mijn mountainbike. Hoe mijn werkzaamheden als fotograaf, dj en schrijver zijn ontstaan kan je hieronder lezen.
Fotografie
Tijdens een tuinfeest op een mooie zomerse dag vroeg een man aan mij of ik even wat foto’s wilde maken. Hij gaf mij zijn fotocamera al aan voordat ik kon antwoordden dat ik geen ervaring met fotograferen heb. Maar dat maakte hem niet uit. Al zouden ze alle 36 mislukken, de poging zou hij al waarderen. Goed, daar kon ik geen ‘nee’ tegen zeggen.
Ondanks het gebrek aan ervaring deed ik toch mijn best om er iets moois van te maken. Het rolletje was in een mum van tijd vol en kort daarop werd er een nieuw rolletje in gedaan. En jawel, ook dit rolletje mocht ik vol schieten. Enkele dagen na het tuinfeest waren de foto’s ontwikkeld en zou ik te horen krijgen of ik er überhaupt iets van had gebakken. Warempel waren nagenoeg alle van de 72 foto’s goed gelukt! In de weken er na werd ik overspoeld met lofuitingen voor de sfeervolle beelden. Ik zei er wel eens waar telkens dankjewel voor, maar tegelijkertijd wist ik maar al te goed dat het niks anders dan beginnersgeluk was. Ik had werkelijk geen idee wat ik deed. Maar mede door de complimenten die ik toen kreeg wilde ik het wel heel graag leren. YouTube bestond in die tijd nog niet en het was best moeilijk om online aan informatie te komen waarmee ik uit de voeten kon. Het was me echter wel gelukt om een aantal fotografen te vinden die bereid waren mij het één en ander te leren.
Terwijl mijn dj carrière net van de grond kwam, stond dezelfde man die mij destijds vroeg om wat foto’s te schieten, bij mij aan de deur. Hij zei tegen me: “Deze camera is beter aan jou besteed.” Hij stond er op dat ik zijn camera en toebehoren aan zou nemen. Op dat moment wist ik niet dat ik zo’n 4 jaar later mijn eigen bedrijf in fotografie zou beginnen. Alles begon dus door die man en deze Canon A-1. Ik koester het waanzinnig mooie gebaar van die man vandaag de dag dan ook nog steeds!
In 2007, kort nadat ik met mijn bedrijf in fotografie begonnen was, maakte ik de overstap naar een digitale camera. Op de dag dat ik mijn eerste digitale camera binnen kreeg had ik ook meteen mijn allereerste opdracht. Ik kreeg dus meteen de vuurdoop met een nog onbekende camera en dat tijdens een evenement die vol beweging en lichteffecten zat (klik HIER voor een selectie van de beelden die ik toen schoot). In 2008 opende ik mijn eerste fotostudio. Deze had ik aan huis en was hooguit 22 vierkante meter klein, maar dat was genoeg voor de opdrachten die ik destijds kreeg. Begin 2021 opende ik een grotere fotostudio op een bedrijventerrein in Breda. Deze bestond uit drie studio’s; een witte, een zwarte en een daglicht studio. De sprong van 22 naar 138 vierkante meter was enorm. Groter dan ik nodig had zelfs, maar daar kwam ik later pas achter. De zwarte studio, de grootste van de drie, gebruikte ik het meest. Deze studio verleende zich namelijk uitstekend voor productfotografie, iets wat ik in die tijd vaak deed. Mede door de Corona-Crisis en de latere gevolgen van de toen genomen maatregelen moesten een aantal bedrijven die bij mij klant waren noodgedwongen hun faillissement indienen. Dat had ook voor mij nadelige gevolgen; minder (vaste) klanten betekende automatisch ook minder inkomen. Anderhalf jaar later moest ik mijn studio dan ook sluiten om te voorkomen dat ik zelf in de problemen zou komen. Het was een pijnlijke stap, maar achteraf gezien wel een goede. Ineens had ik minder zorgen én meer opdrachten buiten de deur. Win-win! Tegenwoordig zijn al mijn opdrachten op locatie. En het afwerken daarvan doe ik thuis. Ideaal.
DJ-en
Soms ontstaat er iets moois vanuit iets lelijks, zoals mijn dj carrière. Let op: Lees niet verder als je gevoelig bent voor een behoorlijk schokkend verhaal. In 1995 draaide ik voor het eerst op een feest. Drie leerlingen van de plaatselijke HAVO waren afgestudeerd en hadden een uitgaansgelegenheid afgehuurd voor een welverdiend examenfeest. Gedurende het feest zag ik vanaf het podium een grote groep mensen binnenkomen die hier ogenschijnlijk niks te zoeken hadden. Ik liep meteen naar de ingang om verhaal te halen bij de uitsmijters, maar die waren tot mijn grote verbazing nergens te bekennen! Ook in het kantoor was niemand te vinden. Net toen ik de deur wilde openen om terug de zaal binnen te gaan werden er door een paar van die mensen tafels voor de deur geschoven. Wat ik ook probeerde, het lukte me maar niet om terug naar binnen te gaan. In die hal hing een telefoon. Meteen belde ik de Politie, maar die nam mij in eerste instantie niet serieus. “Uitsmijters gaan echt niet weg van hun werkplek.” Nou, wel dus. Terwijl ik in een hal opgesloten zat moest toezien hoe die ongenodigde gasten een bloederige ravage aanrichtten. Een vriendin die achter de bar stond kreeg zelfs een pistool in haar zij gedrukt en werd geforceerd om bier voor de ongenodigde gasten te tappen. Ondertussen had ik de Politie nog steeds aan de telefoon en ik nam aan dat ze door het geschreeuw nu wél door kregen dat het serieus was. Ook mijn dj-apparatuur zag ik door de lucht vliegen en bijna al mijn CD’s werden kapot getrapt. Maar dat vond ik nog het minst erg.
“We sturen wel een wagen” zei iemand van de Meldkamer. Maar alle hulp kwam sowieso al te laat. Toen de ongenodigde gasten al lang en breed vertrokken waren kwam die ene auto van de Politie op z’n dooie gemak aangereden. Ik was laaiend! Dit had een Prio 1-melding moeten zijn. Voordat ik verder met de Politie in gesprek ging nam ik eerst 4 gewonden in de auto mee naar het ziekenhuis. Daarna kon ik samen met een ander een behoorlijk gedetailleerde omschrijving maken van de gewelddadige gasten. Twee daarvan werden uiteindelijk opgepakt en kregen een gevangenisstraf van 2 weken. Wie denkt dat het daarmee klaar was, heeft het mis. De Politie maakte namelijk een grove fout: Een kopie van mijn getuigenverklaring, inclusief mijn naam en adres, werd per ongeluk naar 1 van de daders gestuurd. Het brute geweld dat als een film in mijn gedachten bleef afspelen & het feit dat 1 van de 2 die ik achter slot en grendel had gekregen mijn naam en adres had, zorgde er voor dat ik destijds een angststoornis ontwikkelde; Agorafobie. Elke keer als ik me in openbare ruimtes bevond kreeg ik heftige paniekaanvallen. Beetje bij beetje probeerde ik er overheen te komen, wat geen gemakje was. Op een gegeven moment had ik door dat als ik ’s nachts ging wandelen, dat ik dan -gek genoeg- geen paniek aanvallen kreeg.
En toen gebeurde er iets wat mijn leven veranderde. Ik moest naar mijn huisarts voor een verwijzing naar een logopedist die mij mogelijk kon helpen met mijn ontregelde ademhaling, iets wat samenhing met mijn paniekaanvallen. Ik kwam bij de huisartsenpost de parkeerplaats opgereden en ik reed, zoals gewoonlijk, de auto achteruit het parkeervlak in. Naast mij parkeerde een andere auto, maar dan vooruit het vlak in. Beiden stapten we tegelijk uit en keken elkaar recht in de ogen aan. Het was de gewelddadige man van toen, waar mijn naam en adres naar toe gestuurd was! Wonder boven wonder kreeg ik niet het gevoel dat hij me herkende. Mijn angsten verdwenen nog net niet als sneeuw voor de zon, maar het ging door dit voorval wel rap de goede kant op. Om mezelf nog sterker te laten voelen, of nou ja, minder angstig eigenlijk, besloot ik in de daaropvolgende jaren verschillende vecht- en verdedigingssporten te beoefenen (voor de kenners; Krav Maga, Wing Chun Kung Fu en zelfs een tijdje Ninjutsu). Ook dat hielp. Enorm zelfs.
Pas rond 2002, 7 jaar na het traumatische voorval, kwam mijn passie voor het DJ-en weer naar boven. Alleen nu wilde ik graag iets leren waar ik altijd al ontzag voor had: DJ-en met plaat (vinyl). Een bevriende DJ & Producer (Martino, tegenwoordig Deepinity) was bereid mij dit te leren, iets waar ik hem vandaag de dag nog steeds dankbaar voor ben! Toen ik op een zaterdagmiddag weer eens bij hem aan het lessen was, kreeg ik de vraag of ik het leuk zou vinden om die avond met hem naar een uitzending van een Radiostation te gaan. Cool! Ik wilde dat wel zien. Eenmaal aangekomen bij de studio ging het balletje toch iets anders rollen dan ik voor ogen had. Ik dacht Martino te zien optreden, maar het werd plots een zogenoemde “Back-2-Back” sessie met maar liefst 5 DJ’s. En ik… was daar plotseling 1 van! Mijn eerste keer met vinyl voor publiek draaien was meteen op de radio. De opname van die set staat overigens nog steeds online en is HIER te vinden.
In de maanden daarna schreef ik me regelmatig in bij ‘open-dj-avonden’, waar verschillende dj’s de kans kregen om hun kunsten te vertonen. Dit resulteerde niet alleen in mijn eerste betaalde boeking, maar ook de eerste keer dat mijn DJ-naam op een flyer kwam te staan. Een nieuwe mijlpaal. Plots ging alles in de stroomversnelling. Ik had een boeking als gast-DJ in een club. Met de resident-DJ was afgesproken dat ik zou beginnen, daarna hij weer, daarna ik weer en tot slot zou hij de avond afsluiten. Terwijl ik aan het draaien was kwamen er twee mannen naar mij toe gelopen. Ze vroegen mij of ik de resident-DJ was. Nee, zei ik, dat is de andere DJ van vanavond. De mannen liepen weer weg van de DJ booth en bleven op een afstandje staan kijken. Nadat ik mijn tweede en laatste set voor die avond gedraaid had kwamen die mannen weer naar me toe. Ze stelden zich voor en vertelden dat ze op pad waren gestuurd om de andere DJ, de resident-DJ dus, te scouten. “Maaaaar…” zeiden ze, “We vinden jou veel beter!” “Eh… Dankjewel, wat een mooi compliment” zei ik nogal verrast. Ik kreeg een telefoonnummer mee en er werd mij verzocht om dat nummer na het weekend te bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Aan de telefoon werd mij nogal vaag verteld wat hun intenties waren. Ik moest eerst maar eens komen laten zien wat ik kon. De man aan de telefoon gaf mij een datum, tijd en een adres. Met enige twijfel stapte ik die dag in de auto en reed naar het adres. Het bleek een huis te zijn die niet bepaald in de bewoonde wereld stond. Ik bel aan en een grote, kale man doet de deur open. Hij wijst naar een trap die duidelijk naar de kelder ging en zegt me “Ga daar alvast maar beginnen met draaien, de mannen komen er zo aan.” Ehm.. oké?! In de kelder zette ik de apparatuur aan en begon wat plaatjes te draaien. Vier mannen kwamen binnen en gingen zonder wat te zeggen voor de DJ booth op stoelen zitten. Ze keken me aan zonder dat er iets van hun gezichten af te lezen was. Vreemde boel. Bij de vijfde plaat die ik opzette begonnen 3 van de mannen ineens af te tellen. 5.. 4.. 3… 2…. 1…. Ineens kwam er een vrouw de trap af rennen al roepende “Jááááá!” Wat was er nou aan de hand? Kennelijk had ik haar favoriete plaat op gezet. Opmerkelijk wel, want dit was absoluut geen main-stream plaat. En die mannen? Die wilden weten hoe ik onder druk presteer. Het verhaal van wat ik jaren eerder had meegemaakt schoot even door me heen. Dit was best freaky te noemen, maar het was zeker niet zó eng als toen. Verre van. Uiteindelijk bleek dat ze DJ’s zochten voor verschillende feesten, waaronder in de Lexion Venue te Westzaan. Fantastisch!
Inmiddels was ik ook al gevraagd om me bij een ander, klein boekingskantoor aan te sluiten, ‘Wicked Productions’ genaamd. Deze bestond vooral uit DJ’s die elkaar wat gunden. Zo hadden we allemaal iets waarmee we de rest konden helpen aan nogal uiteenlopende boekingen. Mijn inbreng liep vooral via een wekelijkse uitzending op het Engelse DKN, waarbij ik in het eerste uur regelmatig een gast-DJ liet optreden en daarna zelf het tweede uur om handen nam. Twee jaar lang had ik op de dinsdagavond mijn eigen show en soms, als het mij ook uitkwam, nam ik de shows van anderen op de vrijdagavond over. En in 2005 nam ik een Stichting over. Hiermee besloot ik benefiet muziekevenementen te organiseren voor goede doelen en al snel kreeg de Stichting een ANBI status. Tussen alles door deed ik ook nog eens mee aan een DJ-contest van Slam!Fm. Hier deden ruim 850 DJ’s aan mee. En ik won?! Waanzinnig!! De ene naar de andere fantastische boekingen volgden. Fast Forward naar het heden: Ik heb een aantal jaar niks gedaan met het DJ-en. Mijn draaitafels thuis waren nogal versleten en in alle eerlijkheid wist ik ook niet zo goed of ik nog wel wilde DJ-en, nu alles qua muziek en apparatuur anders is geworden. Dit veranderde toen ik plotseling eens iets weg moest brengen naar een bedrijf op een locatie waar ik nooit eerder kwam. Daar vlak naast bleek een specialist te zitten die Technics draaitafels repareert. Nou, daar was mijn passie weer! Ook qua hedendaagse muziek heb ik mijn draai er in gevonden. Of ik het weer zover zal schoppen als toen? Geen idee. De motivatie is er in ieder geval wel! Sterker nog, volgens mij draagt het lelijke voorval uit het verleden enigszins bij aan de energie die ik er keer op keer in steek om er iets extra moois van te maken.
Schrijven
Piep! Piep! Piep! Een intens doordringende noodkreet van een jong eendje klonk uit een diep gelegen sloot aan de overkant van de weg. Tijdens mijn dagelijkse ochtendwandelingen hoor ik wel vaker jonge eendjes luid piepen, bijvoorbeeld wanneer hun mama even niet in de buurt is, maar dit was duidelijk wat anders. Ik snelde er op af en trof een klein, donzig pulletje al zwemmend in het water aan. Het beestje trok niet alleen de aandacht door haar luide, paniekerige piepen, maar ook door haar knal gele kleur. Ze leek wel op een tot leven geroepen badeendje, alsof ze zó uit een gepolijste familiefilm was ontsnapt. Alles riep in mij dat ik iets moest doen. Nog voordat ik een poging deed om het pulletje uit haar paniekerige toestand te helpen herinnerde ik me dat ooit iemand mij had verteld dat als je een baby eendje oppakt en die bij diens moeder probeert te plaatsen, dat het kleintje dan kan worden afgestoten. Erger nog, het kan zelfs zo zijn dat het baby eendje door de moeder wordt verzopen. Brrr! Nee, dat wilde ik niet op mijn geweten hebben. Ik besloot samen met een aantal anderen, die inmiddels ook op het paniekerige gepiep af waren gekomen, te gaan zoeken naar mama, papa, broertjes en/of zusjes. Tevergeefs. Ruim drie kwartier zoeken leverde niks op. Één stel had naar verluidt wel een nest gevonden met circa 15 kapotte eieren er in. Of dat dit pulletje daar wel of niet vandaan kwam maakte voor het hulpeloze beestje natuurlijk niks uit. En een stuk verderop zwom wel een moedereend met haar kleintjes, maar deze kleintjes waren minstens dubbel zo groot. Dat leek ons niet de moeder. Raar hoor, waar is haar mama dan toch?
Wat is wijsheid? De natuur op haar beloop laten gaan en het beestje aan haar lot over laten? Ik besefte me maar al te goed dat de kans dat ze hier, aan de rand van de bebouwde kom, binnen enkele minuten een lekker maatje voor een roofvogel of voor een ander roofdier zal zijn. Nee, als dat mijn instelling was, dan was ik natuurlijk ook niet gaan zoeken naar mama, papa, broertje en/of zusje. Terwijl ik op gepaste afstand naar het pulletje bleef kijken, zag ik wat het beestje vanuit haar zelf allemaal deed. Ze zwom door de sloot, klom naar boven, waggelde de weg over, rolde zowat naar beneden een andere sloot in, zwom weer verder door die sloot, klom op een andere plek weer naar boven, waggelde naar de volgende sloot en zo ging het wel even door. Ze was duidelijk zoekende naar haar mama. Duidelijk helemaal van slag. Toen ik haar voor de zoveelste keer uit een sloot naar boven zag klimmen, kwam een meisje van een jaar of 10 kijken naar wat er allemaal aan de hand was. Ik vroeg het meisje of zij mij mee wilde helpen om het beestje te vangen zodat ik het pulletje naar een vogelopvang kon brengen. Zonder enige twijfel hielp het meisje mee. Toen het beestje weer van de ene sloot naar de andere waggelde, sloten het beestje tussen ons tweeën en een boom in, waardoor de mogelijkheid ontstond dat het meisje, die een stuk sneller was dan ik, haar gemakkelijk op kon pakken. Ze gaf het beestje aan mij en ik dankte haar voor haar super goede hulp. “Ik zal zorgen dat ze goed terecht komt”, zei ik het meisje nog even extra bevestigd voordat ik met het piepkleine beestje in mijn handen richting huis snelde.
Opmerkelijk genoeg werd het gele kleintje in mijn handen vrijwel direct volkomen rustig. Werd ze stil uit angst? Ook al had ik de pas er flink in, het was toch nog ruim 10 minuten naar huis lopen. De gehele tijd bleef ze rustig. Ze zag er zelfs kalm en op haar gemak uit. Ik begreep er niks van, hoe kan dat beestje nou zó snel van volkomen in paniek naar zo (ogenschijnlijk) ontspannen gaan? En dat in de handen van een mens? Zou ze gevoeld hebben dat mijn intenties met haar goed waren?
Thuis aangekomen zette ik het beestje bij ons op de bank. De kinderen van mijn vriendin (Mariëlle) waren meteen verknocht aan het beestje. Met mijn smartphone maakte ik een fotootje van het ongekend schattig ogende baby eendje. “Wat een dotje”, dacht ik nog. Ik keek nog eens goed naar haar, en ja, op dat moment had ik een gepaste naam voor haar: Dotje.
Dotje is de reden dat ik ben begonnen met schrijven. De momenten die ik sinds haar vondst mee mag maken zijn zacht gezegd bijzonder te noemen. En elke keer schrijf ik er dan ook over, met mijn intentie om hier een boek over uit te brengen. Wordt vervolgd!