Op 11 april 2021 trof ik aan de rand van Etten-Leur dit ‘dotje’ volkomen in paniek aan. Samen met een aantal wandelaars hebben we gezocht naar Mama, Papa, broertje(s) of zusje(s), maar tevergeefs. In drie kwartier zoeken heeft één stel een nestje met een behoorlijk aantal kapotte eieren aangetroffen, maar daar konden we natuurlijk niks mee. Ik besloot het paniekerige beestje te vangen, met de intentie het baby eendje naar een vogelopvang te brengen. Het was wel een tijdje wachten voordat ze aan de kant kwam, waardoor ik al al gauw alleen voor stond. Maar toen ze eindelijk weer aan de kant kwam kreeg ik plotseling super goede hulp van een meisje uit de buurt, Lara genaamd. Samen met haar lukte het om het pulletje in te sluiten waarna zij het beestje makkelijk op kon pakken. Ik nam het beestje van haar over om het beestje weg te brengen.Toch liep dat al gauw anders dan de bedoeling was. Het was de start van een totaal onverwachts, wonderlijk avontuur met… Dotje!
Vrijwel meteen werd het ons duidelijk dat Dotje bij ons in huis volkomen op haar gemakje was. Toch zochten wij verder naar een ander plekje voor haar, een plekje waar wij (Mariëlle en ik) het gevoel bij kregen dat ze daar een mooi leven zou kunnen krijgen. Wij wisten zelf niet zo veel over eenden & al helemaal niet over baby eendjes. Niet bepaald een goede basis voor dit schattige beestje dus. Door de vogelgriep en veelal buitensporige corona maatregelen werd het zoeken naar een geschikte leefomgeving behoorlijk belemmerd. Potentiële plekjes daadwerkelijk betreden & waar te nemen of het daar wel écht goed voelt, nee, dat werd niet toegelaten. Hierdoor werd sowieso de eerste overnachting van Dotje bij ons in huis een feit.
Dotje sliep de eerste nacht in mijn handen en de tweede nacht in die van Mariëlle. Oftewel; we konden nog steeds geen goed voelend plekje voor dit schattige pulletje vinden. In tussentijd hebben we wel enorm veel over eenden, woerden en pulletjes gelezen, al was het alleen maar om te zorgen dat Dotje het tot die tijd zo goed mogelijk bij ons zou hebben. Warm houden, altijd water in de buurt, eendenvoer voor pasgeboren pulletjes, er was van alles te vinden. En ondertussen ging de zoektocht door…
Vanaf de eerste dag (11 april 2021) heeft Dotje aansluiting bij onze vier konijntjes gevonden. Dit was 1 van de foto’s die wij in een oproep hebben gebruikt om een goed plekje voor Dotje te vinden. De reacties die we op deze foto kregen kwam in de kern telkens neer op hetzelfde: “Kijk eens hoe goed ze het bij jullie heeft!” En ja, eerlijk is eerlijk; Dotje kwam ook op ons over alsof zij hier bij ons zich écht helemaal thuis voelde. Er zat voor ons dus maar 1 ding op: Zorgen dat Dotje hier een thuis heeft zonder dat ze vervreemd raakt van de Natuur. Maar ja… hoe?
Tijdens onze zoektocht naar een geschikt plekje voor Dotje hebben we veel gelezen over pulletjes, eenden en woerden, waardoor we niet geheel meer met onze handen in het haar zaten. Om te zorgen dat ze vertrouwt met de vrije natuur blijft namen wij een radicaal besluit: We besloten Dotje regelmatig mee te nemen naar verschillende slootjes en vijvers in de omgeving waar ze zelfstandig rond kon zwemmen. Natuurlijk gingen we niet meteen naar een grote vijver, nee, we begonnen met een klein, ondiep slootje recht tegenover ons huis. In alle slootjes en vijvers waar we haar mee naar toe namen kon ze lekker zwemmen, wassen, eten zoeken en de wereld verder verkennen. We waren gek genoeg niet bang dat ze weg zou zwemmen, ze was namelijk vanaf de eerste paar dagen al behoorlijk aan ons gehecht. En wij aan haar. Als wij weer naar huis wilden, dan kwam ze vrolijk naar ons toe gezwommen en waggelde ze gezellig mee naar huis. Werkelijk onbetaalbaar, zulke ervaringen!
‘Gele pukkeltjes worden witte eendjes’, dat wist Mariëlle mij te vertellen toen ze Dotje voor het eerst zag. En dat werd al snel zichtbaar! Dotje bracht een groot deel van de dagen door met het verwijderen van haar babydons. Hoe meer dons ze eraf plukte, hoe meer wit tevoorschijn kwam. Ze zag er in die tussenfase er niet bepaald florissant uit; deels geel, deels wit, alsof ze knallende ruzie met een blender heeft gehad. In de foto hierboven valt het nog mee, maar het werd met de dag erger.
Het wit-gele zag er best gek uit, maar dat was normaal. Wat we wel zorgwekkend vonden is dat de kleur van haar snavel en pootjes raar bleek werd. Op één of andere manier kregen we daardoor het gevoel bij alsof ze niet helemaal gezond was. Was ze misschien te veel bij ons binnen? Of is dit normaal bij het opgroeien? Hoe dan ook, we besloten haar nog vaker en langer mee naar verschillende vijvers te nemen, in de hoop dat de buitenlucht haar goed zou doen.
AAN DEZE PAGINA WORDT GEWERKT